یکى از مواردى که در فقیه مقدس، میرزاى تبریزى (قدس سره)به خصوص در هنگام درس بسیار محسوس بود، این بود که وقتى به نام مبارک ائمه (علیهم السلام) مى رسیدند، اخلاص و محبت فوق العاده اى به مقام شامخ اهل بیت (علیهم السلام)ابراز مى کردند. در هر مجلسى که ذکر اهل بیت (علیهم السلام)به میان مى آمد، چشمانشان پر از اشک مى شد و با اخلاص عرض ادب مى کردند. اگر کسى در محضر ایشان مى گفت، «امام على (علیه السلام)»، ناراحت مى شدند و مى گفتند: «مثل سنى ها صحبت نکنید! بگویید: امیرالمؤمنین على بن ابى طالب (علیه السلام).»

در هنگام درس وقتى به روایتى مى رسیدند که ذکرى از اهل بیت (علیهم السلام)مى شد، صدا در گلوى مبارکشان قطع مى گردید، بغض مى کردند و اشک در چشمانشان حلقه مى زد، به طورى که شاگردان مرحوم میرزا (قدس سره) تحت تأثیر قرار مى گرفتند و اگر روایت شمه اى از مظلومیت اهل بیت (علیهم السلام) را در بر داشت، مرحوم میرزا (قدس سره) تحمل نکرده و اشک مى ریختند، و گاهى طلاب را نصیحت مى کردند و طریقه عرض ادب را عملاً به فضلا و طلاب یاد مى دادند و این برخورد آن قدر جذاب بود که تأثیر عملى بر شاگردان مى گذاشت. ایشان دوست داشتند طلاب در مقابل نام اهل بیت(علیهم السلام) با تواضع و فروتنى کامل، بهترین الفاظ و القاب را به کار ببرند و با عرض ادب و اخلاص، ارادت خود را به آن خاندان ابراز دارند و در مقابل آن بزرگواران خود را هیچ حساب نکنند و درصدد آن باشند که همواره از مقام شامخ اهل بیت(علیهم السلام) دفاع کنند و به مردم یاد دهند که شأن و منزلت اهل بیت(علیهم السلام) به حدى است که رضاى خدا تحقق نمى یابد مگر به رضایت آنان و همواره دعا مى کردند که اهل بیت(علیهم السلام)تفضل کرده و عنایتى نمایند.

منبع:fa.tabrizi.org

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: